یاسمین این روزها پنج تا رنگ رو میشناسه و درست به کار میبره: قرمز، آبی، صورتی، زرد، سبز. نارنجی رو هم گاهی با قرمز اشتباه میگیره.
قبل از عید مفهوم رنگ رو فهمیده بود، میدونست اشیا جدا از ماهیتشون، هر کدوم یه رنگی دارن. بعضی وقت‌ها گیر می داد، هی چیزهای مختلف نشون میداد و که رنگشون رو بهش بگیم.
اولین رنگی که یاد گرفت قرمز بود: توی تعطیلات عید، رنگ هر چیزی رو ازش می‌پرسیدی، میگفت قرمز! اواخر تعطیلات قرمزها رو درست میگفت و آبی هم اضافه شد.
دو سه هفته پیش زرد و سبز رو هم یاد گرفت، اما معمولا باهم اشتباه می گرفتشون. ولی چند روزی خست که بی اشتباه تشخیصشون می ده.
پ.ن. اینقدر مطلب واسه نوشتن تو ذهنم مونده اما وقت نکردم بنویسم تو این مدت و نگرانم که فراموششون کنم. واسه همین این روزها از فرصت های کوتاه تو تاکسی یا حین خوابوندن یاسمین سعی می کنم استفاده کنم واسه ثبت وقایعی که ممکنه واسه دیگران معمولی و کوچیک باشه، ولی واسه ما عجیب و دوست داشتنی بوده.

۱۴ فروردین، داشتیم آخرین قسمت کلاه قرمزی رو می دیدیم. یکی دو تا شخصیت که تا حالا ندیده بودیم اومده بودن واسه خداحافظی. یهو یاسمین پرسید: مامان این کیه؟
وااای قلبم داشت وامیستاد!تاحالا با لحن پرسشی حرف نزده بود! چند بار تا آخر اون قسمت پرسید اینو و هربار من ضعف کردم! جواب چندتاش رو با نمی دونم دادم، اونم یاد گرفت و از فرداش وقتایی که من ازش می پرسیدم این چیه/کیه؟ مبگفت: نیمیدونم چیه!
حالا تو این یه ماه و نیم دیگه یاسمین همه جور سوال میپرسه:
چراغو روشن کنم؟
جوجو رو ببرم؟
لباس بشوشم(بپوشم)؟
میای اینجا؟
عمو بعید(وحید) اومده؟
کجایی؟ مترویی؟
سرکار بودی؟
کتاب بخونم؟
و خلاصه هر سوالی که شما توانایی پرسیدنش رو دارین، ولی با یه لحن شیرین و آروم و نازدار خاص!