یاسمین یاد گرفته وقتی دنبال چیزی می گرده و پیداش نمی کنه، دستش رو به یه حالت شیرینی به نشونه “نیست!” می چرخونه ، شونه هاش رو بالا می آره و  آهنگ “نیست” رو هم کاملا بیان می کنه. مدل حرکت دستش و استیلش موقع انجام این کار، هر بار دل آدم رو می بره.

ما: یاسمین، کنترل کووووش؟ یاسمین: نیست!

ماه نهم به وضوح ماه قابلیت شرکت تو بازیهای چند نفره است. توی بازیهایی که قبلا فقط بهش نگاه می کرد یا به همشون می زد، نقش فعال داره. دیشب با حمید نشسته بودیم و سه تایی توپ بازی می کردیم. من و حمید اول توپ رو به سمت هم قل می دادیم و بعد به سمت یاسمین. چند بار اول یاسمین توپ رو تو دستش نگه می داشت و فقط به سمتمون دراز می کرد. ولی بعد از چند دقیقه یاد گرفت توپ رو به سمتون بندازه. هر بار هم که توپ رو می گرفت یا می انداخت، با صدای پرهیجان هورای ما کلی دست می زد و کیف می کرد و ما بیشتر  کیف می کردیم.

خلاصه اینکه این دختر روز ما رو بیشتر از قبل ساخته. اگه قبلا با دیدن لبخندها، بعد قهقهه ها و دست و پا زدن ها، بعدتر با قل خوردن ها و هیجانش از به هم کوبوندن اسباب بازیهاش ذوق می کردیم، حالا دیگه کیف بازی کردن باهاش و شاد شدنش از احساس توانایی شرکت تو بازی های گروهی، لذتمون صد برابر شده.