حدود یک ماه پیش پازل شد بازی محبوب یاسمین. پازل که نه، یه جور جورچین. از این بازی ها که یه صفحه است که یه سری جا داره، هر کدوم اسم یه حیوون یا میوه است، بعد یه سری قطعه های دایره ای شکل هم داره که شکل هر کدوم از اون حیوون ها یا میوه ها روشه. باید هر قطعه رو بذاری روی شکل مربوط به خودش تو صفحه.
خوب اول که خوب بلد نبود واقعا به ازای هر قطعه ای که بر می داشت، توصفحه دنبالش می گشت، اگه اشتباه بود بهش می گفتیم نه، که دنبال جای درست بگرده. من با تکون دادن انگشت اشاره می گفتم، بابا ابی با جمله نه، نیست!
بعد از یه مدت دیگه تقریبا جاها رو حفظ شده بود و تند تند می ذاشت سرجاش. یه روز دیدم یکی رو اشتباه گذاشت، بعد دستهاشو زد به کمرش و یه نگاه شیطون به من کرد که بهش بگم اشتباهه. منم گفتم نه، نه. دوباره گذاشت یه جای اشتباه دیگه و دوباره دست به کمر نگاهم کرد. این شد بازی جدیدش!
چند وقت پیش رفته بودیم خونه مامان نیر و بابا ابی. ما داشتیم تلویزیون می دیدیم. رفت واسه خودش بازیشو برداشت و شروع کرد به بازی. رفتم بالای سرش، دیدم خودش با خودش به شیوه دوم بازی می کنه. یه قطعه یرمی داره، تند تند می ذاره جاهای اشتباه و تند تند جمله بابا ابی رو تکرار میکنه: نه، نیست! دوباره جای اشتباه بعدی! یهو دید من بالای سرشم، اول گفت بشین! نشستم کنارش. شروع کرد به ادامه همون اشتباه گذاشتن، ولی این بار به من نگاه می کرد که اشتباهش رو بگیرم. منم گفتم نه، نیست! یهو دیدم انگشت شستش رو تکون می ده، یعنی با روش خودت باهام بازی کن!