با وجود ترسی که همیشه از زایمان طبیعی داشتم، خیلی دوست داشتم تجربه ­اش کنم. یادمه برای یاسمین تو همون هفته­ های اول بارداری نشستم فیلم زایمان طبیعی رو دیدم، ولی اینقدر حالم از اون صحنه­ های درد کشیدن بد شد که شبش از ناراحتی خوابم نمی ­برد! تو فیلم انواع روش­ های کم کردن درد رو نشون می داد، ولی حداقل به نظر من که اون موقع دیدی از این درد نداشتم، هیچ روشی چندان جواب نمی­داد! فرداش یکم بیشتر سرچ کردم و فیلم زایمان با اپیدورال رو دیدم و حس خوبم دوباره برگشت. ولی در نهایت قبل از اینکه دردی شروع بشه سزارین کردم و حس زایمان طبیعی مثل یک آرزو(!) به دلم موند.

این بار توی هفته سی­ ام بارداری باید با دکترم درمورد برنامه­ ای که برای زایمان داشتم صحبت می ­کردم. می­دونستم که اینجا اصولا باید طبیعی زایمان کنی، مگر اینکه مشکل جدی داشته باشی. ولی اگر زایمان قبلیت سزارین باشه، بهت حق انتخاب می­دن. بهش گفتم که با وجود سزارین قبلی، دوست دارم طبیعی رو امتحان کنم و ببینم می­شه یا نه. وقتی دلیل سزارین قبلی رو براش گفتم، گفت که چون سزارین بدون دلیل خاص پزشکی بوده، احتمال اینکه این بار بتونی با موفقیت زایمان طبیعی داشته باشی زیاده، ولی ریسک پارگی زخم رحم هست. بهم یه دفترچه دادن که ریسک­ها و فواید هر دو گزینه پیش رو (سزارین دوم یا زایمان طبیعی بعد از سزارین (VBAC)) رو توضیح می­ داد و من با توجه به اون باید گزینه موردنظرم رو انتخاب و بعد امضا می­ کردم. البته تا لحظه زایمان حق داشتم نظرم رو عوض کنم.

توی اون مدت خودم هم کلی در موردش مطلب پیدا کردم و خوندم. توی هر دو مورد یه سری ریسک­ ها وجود داره که مشترکه و جالب اینکه توی این ریسک­ های مشترک، احتمال اینکه مورد بد موردنظر (مثل نیاز به تزریق خون یا مرگ مادر یا عفونت) اتفاق بیفته، توی سزارین دوم بیشتر هست. هر کدوم از این روش­ ها ریسک­ های خاص خودش رو هم داره. توی سزارین دوم خونریزی بیشتره و بهبود هم دیرتر اتفاق می­ افته. VBAC احتمال پارگی زخم سزارین و مرگ جنین رو داره که البته از لحاظ عددی خیلی کمه (یک در هزار) ولی صفر نیست. اصولا هم هر کسی ممکنه فکر کنه که خوب من هم ممکنه اون یک نفر باشم! نگرانی بزرگ من این بود که چه امکانات مانیتورینگ خاصی که برای تشخیص اینکه احتمال پارگی رحم هست و آیا کافی هست یا نه.

سه هفته قبل از زایمان، یه دوره آموزشی در مورد VBAC شرکت کردم. یک متخصص زنان اونجا در مورد این روش صحبت می­ کرد و به سؤال­ها جواب می­ داد. یک سری اطلاعات کلی و مفصل­ تر داد. نکته جالب این بود که کلا در حالتی که زایمان اولت سزارین باشه، کم ریسک­ ترین حالت پیش رو، VBACی هست که موفق انجام شه و پر ریسک­ ترین، VBACی که منجر به سزارین اورژانسی بشه. حالت بینابین هم سزارین دوم برنامه­ ریزی شده است که قبل از شروع درد انجام می­شه. دلیل ریسک بالای سزارین اورژانسی توی VBAC هم این هست که معمولا سزارین اورژانسی تو حالت­ هایی اتفاق می­ افته که یا ضربان قلب بچه پایین اومده، یا از شواهد برمی­اد که زخم رحم باز شده. تو این حالت اولویت اول نجات بچه است، واسه همین خیلی سریع سزارین انجام می­ دن و تمرکز بالا روی در آوردن هر چه سریع­ تر بچه برای جلوگیری از مرگ جنین هست. برای همین ممکنه خود جراحی با دقت کمتری انجام بشه و حین عمل احتمال آسیب به اندام­ های دیگه مادر بالا می­ره. در صورتی که تو سزارینی که از قبل برنامه ­ریزی شده، دکتر وقت کافی داره که با دقت بیشتری همه کارها رو انجام بده. تو اون جلسه دو سه تا موردی که پارگی جنین اتفاق افتاده بود رو تعریف کرد که واقعا ترسناک بود! ولی جالب بود که آخر جلسه همه به این نتیجه رسیدن که این­ها همه احتماله، مثل احتمال اینکه الان از اینجا بخوای رانندگی کنی سمت خونه و یه ماشین با سرعت زیاد بیاد بهت بزنه! ومعمولا آدم به خاطر این احتمال کلا رانندگی رو کنار نمی­ذاره. در مورد اینکه چطور تشخیص می­ دن که پارگی رحم اتفاق افتاده هم گفت که معمولا از روی یک سری شواهد، مثل ضربان قبل بچه یا دردهای خاص و زیاد زیر شکم یا خونریزی تشخیص می­ دن، اما اتفاق افتادن هر کدوم از اینها هم لزوما به این معنی نیست که رحم پاره شده. ممکنه که ضربان پایین بیاد و دوباره زود بره بالا، تو این حالت اگه همه چی قبل از اون نرمال بوده باشه، مشکلی نیست. تصمیم اینکه این مشکل وجود داره یا نه به شرایط بدن مادر و اتفاق­ هایی که در طول زایمان افتاده بستگی داره.

خلاصه اینکه بعد از این جلسه حس کردم که با آگاهی بیشتر از اتفاقی که قراره بیفته، و با نگرانی خیلی کمتر از قبل، VBAC  رو امتحان می ­کنم. شاید موفقیت آمیز باشه و من هم زایمان طبیعی رو تجربه کنم!